Яссауи кесенесін кие тұтқан Татьяна әжей оның қандай таңғажайып күшке ие екенін айтып берді, деп хабарлайды Neonomad.kz ақпарат агенттігі «Замана» басылымына сілтеме жасап.

Кезекті еңбек демалысымды алып, Алматыға барып қайттым. Жұмыс орнымнан кәсіби мерекемізге орай бір жалақы көлемінде сыйақы мен ем-дом қабылдайсыңдар деп көмекақы берген. Соның алдында ғана алған айлығым, «отпускнойым» тағы бар. «Орал – Алматы» пойызымен туған елге тартып кеттім.

Жолда небір адамдар кездесті. Маған әсіресе Татьяна есімді орыс апаның әңгімелері қатты әсер етті. Ол кісі Оралға қайтып келе жатқанымда кез болды. Пойызға Түлкібастан отырды. Өзі бір ашық-жарқын, әңгімешіл адам екен. Базбіреулерге ұқсап қыртып, беталбаты далаға лақпайды. Әзіл-қалжыңын араластырып отырып, әңгімені жібереді екен.

Шуға дейін бір  купедегі бір әйел әркіммен дауласып, соттасып, жеңгенін, ағасының сенатор екенін айтып мақтанып отыр еді. Әңгімесін де, өзін де жаратпай, жоғарыдағы орныма жайғасып, ұйықтап қал­ғанмын.

Оянсам, орнында орыс апа отыр самбырлап сөйлеп. Не айтар екен деп біразға дейін тыңдап жаттым. Ана әйелге ұқсап әлдебіреуді қарғап-сілегенін, қарғаған адамының міндетті түрде аяғы аспаннан келетінін айтып жатқан жоқ. Әйтеуір әңгімесі түзу.

«Мен осы Түлкібастың қызымын. 30 жыл бұрын Орал жаққа тұрмысқа шықтым да, сонда қалып қойдым. Сенесіңдер ме, 30 жылдан соң бірінші рет келіп тұрмын туған жерге», – деп бастады ол кісі әңгімесін. «Мәссаған, шын айтып тұрсыз ба?! Содан бері бірде-бір рет болған жоқсыз ба сонда Түлкібаста?» – деп әңгімеге араласты жанымыздағы Нұржамал есімді келіншек.

Тараздан Қарашығанақ кенішіндегі вахталық жұмысына қайтқан Володя аяғын айқастырып, ұялы телефонын шұқылап жатыр еді. Мынадай әңгімені естіген соң ол бірден басын көтеріп, шынтақтап жатты.

«Түлкібас деген – қасиетті де киелі жер, – деп әңгімесін жалғады апа. – Туған жерге, туған елге барып, мауқымды басып келе жатқан жайым бар, айналайындар. Өмір дегенің қамшының сабындай ғана қып-қысқа екен ғой, зу етіп өте шығады. Бір әттеген-айы, мен білетін кісілердің көбі бұл күнде бақилық болыпты. Бейіттеріне бардым. Дүние екі айналып келмейді екен. Қайғырып, қамыққанмен түк шықпайды. Мен сендерге одан да бір қызық әңгіме айтып берейін.

Тұрмысқа шығардан бірер жыл бұрын қатты ауырғанмын. Дерт мені алқымымнан алып, екі өкпемнен қысты. Жөтелгенде іртік-іртік қан түсетін аузымнан. Дәрігерлер «Өкпесінде ісік бар, 4-5 айдай ғана өмірі қалды» деп диагноз қойып берген. Оны үйдегілерден естідім. Қазақ арасында өскендіктен халық емшілеріне, тәуіп, бақсы-балгерлерге сенеміз ғой. Бір күні әкем үйге молда шақырып, дем салдырды. Ол кісі: «Бәрі де бір Алланың қолында. Дініміз бөлек болғанымен Құдай біреу. Ақылымды тыңдасаң, Түркістандағы Иассауи кесенесіне барып қайт», – деп кетті. Молда кеткен соң кәдімгідей жеңілдеп, өзімді жақсы сезіне бастағандай болдым.

Содан бірнеше күннен соң Түркіс­тандағы Иассауи кесенесінің алдында тұрдым. Қабырғасына қолымды тигізіп, айнала жүріп келе жатқанмын. Бір заматта сөзбен айтып жеткізгісіз ерекше бір рахат сезімге бөлендім. Алдымен көзім қарауытып, жалт-жұлт еткен сан мыңдаған сәуле ойнағанын көрдім. Сосын алдымнан аппақ кеңістік ашылып, өзге бір әлемге еніп кеткендей болдым. Тура бір көкте ұшып бара жатқан сияқтымын. Есімді жисам, тізерлеп алып, еңіреп, ағыл-тегіл жылап отыр екенмін. Қанша жылағаным есімде жоқ. Әйтеуір бір кісілердің жаныма келіп, қолтықтап алып бара жатқаны еміс-еміс есімде. Міне, содан бері мені еш ауру мазалаған емес.

Қасиетіңнен айналайын Түркістаным! Киелі жер ғой бұл! Мен бұл жердің қадір-қасиетін қыз күнімде-ақ сезіп, білгенмін».

Осылай деген Татьяна әжей терезеден алысқа көз тастады. Менің тұла-бойым шымырлап қоя берді.

Біраздан соң ол кісі: «Біз Бөрлі ауданының Святодуховка деген ауылында тұрамыз, – деп тағы бір әңгіменің шетін шығарды. – Ауылда отбасын құрғанына бірнеше жыл өтсе де бала сүйе алмай жүрген бір келіншек бар еді. Әлгі молданың осыдан 30 жылдан астам уақыт бұрын маған берген ақыл-кеңесін мен соған айттым. Ол мені тыңдап, Түркістанға барып, Иассауи кесенесінде болып қайтты. Бір жылдан соң әлгі келіншек дүниеге шекесі торсықтай ұл әкелді. Оның атын Богдан деп қойды. Богдан шапқылап, жүгіріп жүр қазір. Өзі сүп-сүйкімді. Оны көрген сайын: «Сенің атың Богдан емес, сенің атың – Құдайберген! Кудайбергенчик!» – деп күлемін қазір. Иә, Құдайдың құдіретінде шек болсайшы, шын сұрасаң бәрін береді», – деп кейуана адамды тағы да тұңғиық ойға батырды.